Elke dag ga ik wandelen. Nou ja, bijna elke dag. Soms heb ik geen zin en gister regende het even. Dat sprak me niet aan en ik liet dus graag een keertje verstek gaan. Van nature ben ik geen wandelliefhebber. Ik kan de vele operaties die ik heb ondergaan de schuld geven, maar ook zonder één benodigde operatie geloof ik niet dat ik tot de categorie wandelfanaten zou behoren.
Mijn huis is verkocht en de overdracht is inmiddels achter de rug. Normaal gesproken had ik nu in dat mooie, warme land gezeten met mijn lief klaar voor mijn volgende avonturen. Even niet meer werken, maar tijd om te genieten, tijd voor bezinning en ongetwijfeld ook tijd om wat nieuwe ondernemersplannen te gaan uitrollen, want het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan.
Maar ineens werd alles anders.
Piepend en krakend kwam onze maatschappij nagenoeg tot stilstand.
En daar sta je dan met je mooie plannen….
Onze vlucht werd geannuleerd, de geboekte accommodaties ook. Er moest dus even snel geschakeld worden. Ik boekte een huisje, bijna letterlijk, op de hei. En eerlijk gezegd is dat helemaal niet zo erg. Nederland is heel mooi. Het weer is heerlijk, de natuur komt weer tot bloei, je hoort de vogels de hele dag fluiten en de eekhoorntjes lopen door de tuin. Corona lijkt hier ver weg.
Pas als ik de tv aanzet of mezelf zigzaggend een weg baan door de supermarkt om de anderhalve meter aan te houden, ervaar ik ineens weer de enorme impact die corona heeft op onze levens. Heel onwerkelijk. In het begin wilde ik alles weten over dat virus en wat het veroorzaakte. Inmiddels is dat niet meer het geval. Heel selectief neem ik nog wat nieuwsberichten tot me. Wel moet ik eerlijk zeggen dat het feit dat je nu door corona niet zomaar overal naartoe kan af en toe een heel beklemmende gedachte vind. En dan hebben we nog geluk dat we in Nederland niet in een volledige lock down zitten. Ik heb echt te doen met de mensen in Spanje, Frankrijk en andere landen waar ze de deur echt niet uit mogen en soms niet eens een klein balkonnetje ter beschikking hebben om nog een beetje van de buitenlucht te kunnen genieten.
Ondertussen zit mijn lief in het buitenland en hij kan daar niet weg. Ik kan er niet naartoe. Dat is even wennen. Een weekje is prima, 2 weken ging ook nog wel. We maakten in het begin grapjes over en weer dat we eindelijk eens aan de klusjes toe kwamen, aan boeken lezen, we nu eindelijk die goede films kunnen kijken en dat het nare, constant aanwezige, monotone gepiep in de oren nu op slag verdwenen was. Maar na bijna 5 weken vinden we toch niet zo grappig meer.
Dat klinkt misschien heel dramatisch, maar dat is het natuurlijk niet. Dat realiseren we ons heel goed. We zijn gezond. Dat is het allerbelangrijkste op dit moment. We hebben anders dan bijvoorbeeld de ontslagen starters op de arbeidsmarkt en veel ondernemers en zelfstandigen geen geldzorgen. Ook dat is heel fijn. Dat onze aandelen zijn gedaald, boeit ook niet echt. Dat stijgt ook wel weer een keer en we hebben het toch niet nodig op dit moment. Dus ondanks dat we elkaar missen, tellen we onze zegeningen.
Ondertussen zit ik dus hier in een prachtige omgeving. Beetje relaxen, boekjes lezen, films kijken, chatten en digitaal borrelen via Teams met de firefriends. Het leven is zo slecht nog niet. Ik maak praatjes met de mensen die hier ook in dit bosparkje zitten. De meeste zijn coronavluchters zoals ik ze in gedachten inmiddels heb betiteld. Oudere mensen en mensen met een fragiele gezondheid. We maken een praatje op veilige afstand als we elkaar tegenkomen. Ik vraag aan de buren of ik boodschappen voor ze kan meenemen als ik naar de supermarkt moet en zet dat bij ze voor de deur. En andersom zei de buurvrouw toen ze me hoorde hoesten toen ik op mijn terras zat dat ik moest thuisblijven en dat zij wel boodschappen voor me ging regelen. Dat ik aangaf dat het kwam omdat ik me wat verslikte, werd niet geaccepteerd en dus moest ik over de heg roepen wat ik nodig had. Ik wilde haar niet teleurstellen dus heb maar 2 dingetjes genoemd terwijl ik niks nodig had. Haar dochter kwam het later die middag brengen. Te grappig.
Ondanks dat onze plannen dus niet doorgingen, heb ik dus weinig reden tot klagen. Nu ben ik dus aan het wandelen geslagen. Ik wandel ’s ochtends en ook aan het eind van de dag. Het doet me goed. Dat wandelen daar moet je je overigens ook weer niet te veel bij voorstellen. Na een uurtje per keer, anderhalf hooguit, vind ik het wel mooi geweest. Maar ik begin het steeds leuker te vinden. Ik geniet van de rust, de omgeving, het mooie weer. Nog even en ik ga tot de categorie wandelliefhebbers horen….het moet toch niet gekker worden.